czekamy

Jest niedzielny wieczór. Śnieg ubielił krajobraz za oknem i wszystko zdaje się teraz zupełnie niesamowite, zaczarowane, wyjęte wprost z Andersenowego snu.

Mów do mnie łagodnie, mów czyste słowa psalmów miłości, bym nie przestała ci wierzyć.

Z ran i owoców.

Wiedziałaś, że od dziecka czytam światło jak słowo?

Światła na miedzy.

Mój strach.